“जिउँदो लाशको मुर्दो आवाज” — जेल डायरी— ५

“जिउँदो लाशको मुर्दो आवाज” — जेल डायरी— ५

२०६७/०६/०९ सनिवार — तेश्रो दिन

विहान सबेरै उठेर नित्यकर्म गरें । चाँडै उठेन भने चर्पि प्याक हुन्छ । ब्रश गरें । मुख धोएँ । मेरो चीनि बढेजस्तो छ । मैले औषधी नै खान पाएको थिएन । न हिंड्डुल गर्न पाएँ, न रेडियो सुत्र पाएँ न पत्रिका नै पढ्न पाएँ । कस्तो मानसिक यातनापूर्ण दिन बिताउनु परिरहेको छ । एक एक पल बिताउन मलाई गाह्रो भइरहेको छ । गाह्रो भएर के गर्ने ? 

छोराले बिहानको खाना ल्यायो । मलाई छुडाउन सबैजना लागिरहेको जानकारी दियो । साढे नौबजे अरूले खाना खाएको बेला मैले पनि खाना खाएँ । त्यहीबेला एउटी महिला प्रहरी आइन् । उनले औषधीको नाम लेखिन् र पैसा लिएर मेरो औषधी कित्र गइन् ।

विहानको १०.३० बजेतिर एकजना सादा पोशाकको प्रहरीले मलाई लिन आयो । हतकडी नलगाइकन एक्लै बाहिर लिएर गयो । म ढोकामा पुगें । डीएसपीले मलाई भेटघाटस्थलमा लिएर गयो । त्यहाँ त नेवाः स्वायत्त राज्य मंकाः संघर्ष समिति अध्यक्ष मण्डलका सम्पूर्ण सदस्यहरू, मल्ल के. सुन्दर, उमेश स्थापित, पंचलाल र अरूहरू पनि आएका थिए । उहाँहरू मलाई छुडाउन आएका होलान् भन्ठानें । मेरो मन प्रफुल्लित भयो । उहाँहरूले घटनाको बारेमा सोध्नुभयो । मैले यथार्थ कुरा बताएर भनें, “यो सबै भूmठा आरोप मात्र हुन् । कुनै घटना घटेकै थिएन ।’

“हामीले एसपीसँग कुराकानी गरिसकें । यो महिला सेलको मामिला हो । यहाँबाट केही गर्न सक्दैन । म्याद थपेर ल्याइसक्यो । अब जे गर्छ अदालतबाटै फैसला हुनसक्छ ।” उहाहरूले भत्रुभयो ।

पाँच मिनेट जति कुरा गरेर उहाँहरू जानुभयो । मलाई फेरि भित्र ल्यायो । यहाँबाट छुट्न पाउने मेरोे आशा निराशामा परिणत भयो । मनमा अनेकौं तर्कहरू उब्जिन थाल्यो । परिस्थितिको सामना गर्ने हिम्मत गरें ।

त्यसबेलादेखि प्रहरीहरूले मलाई अलि राम्रो व्यवहार गर्न थाले । अब कोठामा नबसी बरण्डामा बसिरहे पनि प्रहरीले केही भन्दैनन् । आज दुई जना नयाँ केटीहरूलाई देखें । कहाँबाट समातेर ल्याएको भनेर सोधेको त ठमेलबाट यौन कार्य गरिरहेका बेला दुई जना केटाहरू सहित समातेर ल्याएको भन्यो । साँझ मलाई भेट्न मेरा आफन्तहरू, साथीभाइहरू आए, गए । कसैले मलाई यहाँबाट छुडाएर लान सकेन ।

 साँझ रोलकल हुँदा पनि मलाई तल चोकमा उभिन जानु परेन । कोठाभित्रै बस्न दियो । कोठामा बस्ने केटाहरूसँग मेरो हेमखेम बढ्न थाल्यो । कोठामा बसेपछि त्यहाँ भित्र बसेका केटाहरूसँग कसरी थुनामा परेको भनेर एक अर्काको दुःखका कुराहरू साटासाट हुन थाले । केही कुरा लेखुं भने कलम, कापी केही पनि राख्न दिएको छैन । जतिसुकै मिल्ने साथी भए पनि फोन नम्बर टिप्न पाएको होइन । आजदेखि मलाई पनि भित्र कोठामा सुत्न दियो । कोठाको झ्याल ठूलै रहेछ । झ्याल बन्द गरीराखेको छ । भ्यान्टिलेसन बाहेक प्रकाश र हावा आउने कुनै ठाउँ थिएन । झ्यालभरि काठको फ्लेक ठोकी राखेको छ । मनमा अनेकौं कुरा खेलाउँदै आधारातसम्म नसुतिकन बसें । ती बच्चाहरूले ममाथि त्यस्तो झुठो आरोप किन लगाएको होला ? घरमा श्रीमती हाइ ब्लड प्रेसरको रोगी । उनले कसरी मन थामी होलिन् । मेरा दाजु भाइ, इष्टमित्रहरूले के सोचे होलान् ? मेरो जिन्दगी जेलमै बित्ने हो कि ? कहिल्यै यस्तो फण्डामा नपरेको मान्छे । अरूहरूलाई प्रहरीले समात्दा म छुडाउन जान्थें । आज मलाई कसैले छुडाउन आएन । यस्तै सोच्दै कुनबेला निदाएँ थाहा नै पाइन ।